1.
Afryka dzika. Sawanna. Znasz to pewnie. Jeśli nie z autopsji, to z filmów przyrodniczych. Siedzisz przed telewizorem, z którego słyszysz głos lektora: sawanna – zróżnicowany gatunkowo obszar podzwrotnikowy. Występuje to wiele gatunków zwierząt i roślin.
W tym samym czasie na ekranie przebiega stado antylop, gdzieś wśród wysokich traw czai się lew polując na coś do zjedzenia. W tle widać zarysy wysokich drzew. Kamera zmienia ujęcie. W przesuwającym się kadrze pojawia się żyrafa, która majestatycznie objada listki z koron drzew. Kolejne ujęcie – tym razem w planie ogólnym: w koronach – żyrafy, a na poziomie ich nóg – stada biegnących zebr. Ot, afrykański obrazek.
2.
Spotkały się na sawannie. W dość niespodziewanych okolicznościach. Żyrafa z iście stoickim spokojem skubała listki , które miała na wysokości wzroku, tuż na wyciągnięcie pyszczka. Pomału odgryzała kolejne, delektując się widokiem okolicy. A było na co patrzeć. Z trzech stron pasmo gór otaczających sawannę. Słońce bawiło się w chowanego z chmurami. Raz pojawiało się, by po chwili zniknąć za kolejną chmurką. Powiewał delikatny wietrzyk.
– Jak miło byłoby spędzić tam trochę czasu – rozmarzyła się żyrafa. Pewnie tam byłoby cicho i spokojnie – nie tak jak tu. Bez przerwy jakieś krzyki, awantury. Ciągłe ktoś poluje na kogoś. Permanentna walka o życie. A tam, pewnie jest harmonia, radość, pełnia szczęścia. Idealna kraina. Tam na pewno musi być inaczej…
Jej rozważanie przerwał jakiś łoskot. Zobaczyła stado zebr, które pędziły przed siebie. Zaraz, przecież one pędziły wprost na nią! Instynktownie starała się zejść z drogi oszalałemu stadu. Starała się maksymalnie zbliżyć do pnia drzewa. Niestety, jedna z zebr oddzieliła się od stada.
– Chyba zagapiła się – pomyślała żyrafa. Już wiedziała jak to się skończy. Miała przecież oczy na dużej wysokości, a stamtąd widać było więcej. Ileż to naoglądała się z tej perspektywy. A sytuacja rozwijała się dynamicznie.. Jej przypuszczenia spełniły się. Nie minęło kilka chwil, jak poczuła, uderzenie w prawą tylną kończynę. Było ono dość silne, a właścicielka kończyny zachwiała się, z trudem łapiąc równowagę.
Biegnąca zebra nagle zatrzymała się nagle, odbijając od pnia. Dla niej takie spotkanie było także nieprzyjemne. Co się stało – starła się przypomnieć sobie. No tak, przecież biegnąc przez wysoką trawę nie zauważyła pnia, z którym się właśnie przed chwilą się zderzyła.
– Jak biegasz ty paskowana pokrako! Oczu nie masz! Nie widzisz co zrobiłaś? – słychać było jakiś głos.
Zebra ze zdziwieniem rozglądała się dookoła. Jeszcze przed chwilą biegła, uciekała zdenerwowana, robiła to, co jej stado. A teraz stoi i słyszy głos. Skąd ten głos? Wokół niej były tylko trawa i pnie drzew.
– Do ciebie mówię paskowana! – ryknęła jeszcze głośniej żyrafa.
Zebra jeszcze usilniej rozglądała się, lecz sytuacja, w której była spowodowała, że nie do końca kojarzyła co się dzieje. Na dodatek przeżywała bardzo silne emocje…
– Te, tam na dole! I nie udawaj, że mnie nie widzisz… Tu jestem! Tu, tu, tu! – wykrzykiwała zezłoszczona żyrafa, które bardzo nie lubiła, gdy ktoś lub coś wybijało ją z jej własnego rytmu. A to co się zdarzyło nie było: ani zaplanowane, ani upragnione, ani też oczekiwane.
Zebra podniosła oczy do góry. Pień poruszył się – chyba nie był pniem. Zaczęła się zastanawiać, o co tu chodzi. Przesuwała wzrok coraz wyżej i wyżej. Wzrok mijał czyjś tułów, podążając wyżej. Wydawało się, że za moment jej własna szyja pęknie ze względu na tak niesamowite wygięcie. Tym razem wytrzymała. Gdy wzrok doszedł do nieba – zobaczyła. Wydawało się, że w niebie znajduje się mały łepek z wystającą parą oczu oraz coś żującym pyskiem.
– A tam pani jest, a to przepraszam, jeśli coś złego zrobiłam – odrzekła strapiona zebra. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że po niespodziewanym zderzeniu nie rozpoznała nóg żyrafy.
– Jestem i tam i tu, i tu i tam – odrzekła żyrafa – choć już spokojniejsza.
3.
Niespodziewane spotkanie na sawannie stało się przyczynkiem do lepszego poznania obu stworzeń. Żyrafa z zebrą spędzały ze sobą od tamtego spotkania wiele czasu. Dużo rozmawiały o tym, jak postrzegają świat – miały przecież zupełnie różne punkty widzenia – i to na tę samą rzeczywistość. Perspektywa ta różniła się przecież o kilka metrów! Dziwiły się, że pomimo, iż żyły tak długo w obok siebie, w tych samych okolicznościach przyrody – tak mało się znały. Zebra dowiedziała się o życiu żyrafy wielu ciekawych informacji. Tą, która spowodowała chyba największe zdziwienie był fakt, iż żyrafa jest największym na świecie przeżuwaczem. Spożywała posiłki zupełnie inaczej niż zebra. Inne były też preferencje jeśli chodzi o znajomych. Żyrafa stwierdziła, że czuje się raczej samotnikiem, ma kilkoro dobrych znajomych, z którymi spędza czas. Zebra – określiła się jako zwierze stadne.
Miały też inne ulubione menu. Żyrafa bardzo lubiła liście i pędy bądź gałązki akacji, a dzięki długiej szyi mogła je jeść niemal do woli, bo na tym poziomie inni roślinożercy nie stanowili dla niej konkurencji. Zebra – preferowała trawy, zioła.
Zebra mówiła o swym stadzie, o tym co robią wspólnie, jak spędzają czas. Na początku żyrafa była sceptyczna co do propozycji zebry – zapoznania członków jej stada. Gdy się zgodziła – spędziła z nimi miły czas, choć była bardzo zmęczona kontaktem z tak dużą ruchliwych i ciekawskich paskowanych zwierząt. Po spotkaniu musiała odpocząć, bo – jak sama przyznała – w oczach jej się mieniło: widziała tylko białe i czarne plamki. Znała dobry sposób odpoczynku. Patrzyła hen – w dal, na góry marząc o ich zwiedzaniu.
Mijały dni. Obie: zarówno żyrafa jak i zebra bardzo dobrze się poznały. Żyrafa uświadomiła sobie, że nie może mieć zebry na wyłączność. Nie złościła się już na nią, gdy ta wpadała do niej tylko na chwilkę, a potem wracała do swojego stada. Zrozumiała, że inne gatunki mają inne potrzeby, inne zachowania. Postrzeganie ich jako podobnych do siebie w kategorii reagowania, wyciągania wniosków, przekonań – było niepotrzebne oraz… błędne.
Po jakimś czasie żyrafa wybrała się z zebrą i jej stadem na upragnioną wycieczkę – w stronę gór, które do tej pory widziała zajadając liście. Jej marzenie się spełniło. Podczas wycieczki zweryfikowała swe wyobrażenia o tym miejscu. I już chyba nie gloryfikowała gór tak mocno. Znalazła sobie za to inny cel: lepsze poznanie i zrozumienie sąsiadów oraz ich światów. Realizowała ten cel metodycznie i systematycznie. Stała się nieco bardziej otwarta, a grono jej znajomych powiększyło się. Reagowała też spokojniej na różnorodność, której doświadczała.
Epilog
I tak oto, po dziwnym i niespodziewanym zdarzeniu tak odległe i różne zwierzęta nawiązały mocną i jakże inspirująca przyjaźń.